"Ik ben bang de zoetheid van mijn ziel te verliezen": toen Brian Wilson zich in "Le Nouvel Obs" in vertrouwen nam

"Ik ben bang de zoetheid van mijn ziel te verliezen," zegt hij. Brian Wilson, de held van de Beach Boys, de leadzanger van "Barbara Ann", de componist van "Surfin' USA", de muzikant die "artrock" uitvond, is een verloren kind. Hij raakte verstrikt in drugs, bezweek onder een elektrische schok, verborg zich drie jaar lang in zijn bed, verscheen vervolgens in een badjas op het podium, en zijn odyssee als gekweld genie wordt verfilmd in "Love & Mercy", een biografische film van Bill Pohlad. Brian Wilson, 72, keek naar zichzelf: "De film is geweldig. De acteurs zijn geweldig. Ja. Ja." Zijn stem is onvast, zijn toon aarzelend, de drang om weg te rennen voelbaar. Wilson is duidelijk een man in pijn. Hij hoort stemmen, hij wordt achtervolgd door zijn lang geleden overleden vader, hij wordt opgejaagd door innerlijke demonen. De zachtheid van zijn ziel wordt bedreigd door duistere krachten.

Begin jaren zestig werd hij de Mozart van de popmuziek. Het was rock-'n-roll, de muziek van schurken en negers: Jerry Lee Lewis, Fats Domino, Sam Cooke, Chuck Berry en Little Richard brachten de meest basale instincten tot leven, en verdedigers van de moraal waren gealarmeerd door de verwoestingen van het binaire ritme. Gelukkig waren er de Beach Boys. Met hun verstandige kapsels, hun gestreepte shirts, hun koorknapenlach...

Artikel gereserveerd voor abonnees.

Inloggen

Wilt u meer lezen?

Al onze artikelen integraal vanaf €1

Abonneren

Of

Ontdek al onze aanbiedingen